Korekta recenzji: Aga Z
Manitou jest debiutem Grahama Mastertona. Autor użył w nim pierwszoosobowej narracji. Historia opowiadana jest z punktu widzenia „jasnowidza-wróżbity” (szybko się przekonacie, dlaczego to słowo jest w cudzysłowie, jeśli sięgniecie po tę książkę) Harrego Erstine’a. Nasz bohater będzie musiał pomóc pewnej dziewczynie, która ma na karku coś w rodzaju guza, który dodatkowo się porusza. Okazuje się, że medycyna jeszcze nigdy nie zetknęła się z takim przypadkiem. Lekarze są bezradni. Szybko po tym Harry zostaje wplątany w tę sprawę. Okazuje się, że guz ma związek z magią Indian i szamanami, w szczególności z tym najpotężniejszym…
Graham Masterton to szkocki pisarz przede wszystkim horroru, ale również wielu poradników. Zadebiutował właśnie Manitou, który wchodzi w skład całego cyklu o tym samym tytule. Pozostałe cykle autora to: Wojownicy Nocy, Rook, Sissy Sawyer, Nathan Underhill. Pracował również dla takich wydawnictw jak Mayfair lub Penthouse. Obecnie pisze także opowiadania, między innymi dla takich pism jak Cosmopolitan lub Nowa Fantastyka. Mieszka w Edynburgu w Wielkiej Brytanii.
Książka wcale nie jest zła. Początek był lekki, ale problem jest jeden – ze wzbudzaniem strachu u czytelnika. Nie ucieszyło mnie, że przez większość powieści trafiłem tylko na kilka wartych uwagi momentów. To dość słaby wynik, ale nadrabiała to dobra fabuła. Kiedyś Manitou zdecydowanie musiało być znakomitym dziełem, jego premiera przypada bowiem na 1975 rok. Ale wymagania czytelników od tamtego czasu zdecydowanie wzrosły. Teraz jest klasyką. Nie znajdziecie w niej momentów, gdzie akcja będzie się ciągnęła – fabuła dość szybko się rozkręca. Książka jest bardzo prosto napisana, co jest jej dodatkowym atutem. Graham nie używał w niej trudnego języka, tak samo jak w innych powieściach, które czytałem. Jak już pisałem, może niezbyt straszyła, jednak naprawdę była bardzo ciekawie napisana.
To jest Masterton. Lekko pisane książki są jego specjalnością.
